نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه تدوین سازمان‌های دانش، پژوهشکده مدیریت اطلاعات و مدارک اسلامی، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
2 دانش آموخته سطح 3 مرکز تخصصی کلام اسلامی موسسه آموزش عالی امام صادق (ع) قم
چکیده
قاعدۀ لطف جایگاه مهمی در علم کلام امامیه داشته و در اثبات برخی مسائل مهم کلامی به این قاعده استناد شده است. مسأله پژوهش حاضر این است که قاعدۀ لطف در کلام امامیه، با چه شبهاتی روبهرو بوده و موضع متکلمان در مواجهه با این شبهات چه بوده است؟ و هدف پژوهش، شناخت عمیق‌تر جایگاه قاعده لطف در تاریخ کلام امامیه است. یافته‌های این پژوهش، که با رویکرد تاریخی- تطوری و روش توصیفی تحلیلی سامان یافته، سه دورۀ متمایز برای قاعدۀ لطف در مواجهه با شبهات را نشان می‌دهد: دورۀ تکوین (دوره پیش از شیخ مفید)، دورۀ رشد و توسعه (دورۀ شیخ مفید تا ابتدای قرن یازدهم)، و دورۀ تردید (از قرن یازدهم تا زمان حاضر). در دورۀ تکوین، به جز ابن نوبخت، سایر متکلمان نگاه استقلالی به قاعدۀ لطف نداشتند، و تنها شبهه‌ای که در کتاب «الیاقوت» ابن نوبخت درباره وجوب قاعده لطف مطرح، و به آن پاسخ داده شده، شبهه عبث‌بودن لطف است. در دوره رشد و توسعه، با بسط و تفصیل مباحث مربوط به قاعدۀ لطف، شبهات متعددی بر این قاعده وارد شد، که البته متکلمان این شبهات را پاسخ داده و از قاعدۀ لطف دفاع کردند. ویژگی دورۀ تردید اولاً شبهات جدید و تردیدهایی است که در آثار غیر کلامی- به ویژه آثار اصول فقهی- طرح شده است، و ثانیاً اینکه برخی متکلمان بعد از ذکر برخی شبهات، به آنها پاسخ نداده‌اند و گویی در اعتبار این قاعده دچار تردید شده‌اند
کلیدواژه‌ها
)