نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد تفسیر و علوم قرآن، مدرسة علمیة تخصصی حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، شهر ری، ایران

2 دکتری تخصصی فقه خانواده، مدیر مدرسة علمیة تخصصی حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، شهر ری، ایران

چکیده

سلفیه از فرقه‌های تازه‌ای است که خود را تابع سلف صالح می‌دانند و اهتمام بر احیای سنت و شیوة سلف صالح و تبعیت از پیامبراسلام(ص)، صحابه و تابعین دارند. جریان سلفیه به گمان خود تهذیب‌گرایی و اصلاح‌طلبی عقیدتی را در سرلوحة تفسیر و عقاید خود قرار داده‌است. زدودن پیرایه‌ها و تعقیدات عقل‌گرایانه از ساحت نصوص دینی را رسالت خود دانسته‌است و بر ظاهر‌گروی و فهم بسیط قرآن و سنت مبتنی بر آرای سلف صالح و بدون لحاظ نمودن منطق و اصول تفهّم صحیح تأکید دارند. ناهماهنگی تفسیری مفسران جریان سلفیه، مانند ابن‌تیمیه، ابن‌کثیر و آلوسی در طیف وسیعی، نشانة تزلزل ساختار عقیدتی این جریان است. برای تبیین و روشن ساختن خطای آرای تفسیری آن‌ها، پرداختن به رویکرد تفسیری سلفیه ضرورت دارد. فهم روش‌های تفسیری و انتخاب روش‌های صحیح و چگونگی استفاده از احادیث به شیوة درست از اهداف مهم این پژوهش می‌باشد. از مهم‌ترین یافته‌های این تحقیق آن است که سلفیه در تفسیر آیات قرآن و از جمله آیات رؤیت خداوند، خود را پایبند به اقوال صحابه و تابعین می‌دانند. از نظرآن‌ها، عقل جایگاهی ندارد و برای آن حجیتی قائل نیستند. سلفی‌ها پیوسته به ظاهر آیات تمسک می‌کنند که ساختار تفسیری آن‌ها احادیث است. ظاهرگرایی و جمود آن‌ها بر ظاهر قرآن، از اصلی‌ترین عوامل نقصان روش آنان است. این مقاله با روش توصیفی‌‌ـ تحلیلی و استناد به کتب معتبر تدوین شده‌است، تا به‌تفصیل به بیان دلایل و نقد آن از درون آیات قرآن و روایات بپردازد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

A Comparative Study of the Interpretive Approach of Salafiyya with an Emphasis on the Verses of Seeing the Most High

نویسندگان [English]

  • fatemeh ahmadi 1
  • zohreh Mansouri 2

1 PhD in family jurisprudence, director of Hazrat Abdul Azim Hasani (AS) specialized theological school

2 PHD Of Family Jurisprudence, teacher of Hazrat Abdul Azim Hosni (AS), Shahr-e Rey, Iran

چکیده [English]

Salafiyyeh is one of the new sects that consider themselves subordinate to Salaf Salih and are interested in reviving the tradition and style of Salaf Salih and following the Prophet of Islam (PBUH), his companions and followers. The Salafi movement, in its own opinion, has placed religious reformism and ideological reformism at the forefront of its interpretations and beliefs. He considers it his mission to remove rationalistic beliefs and restrictions from the field of religious texts, and they emphasize the superficiality and simple understanding of the Qur'an and the Sunnah based on the opinions of the Salaf Salih without considering the logic and principles of correct understanding. The interpretative inconsistency of the commentators of the Salafi movement, such as Ibn Taymiyyeh, Ibn Kathir and Alousi in a wide range, is a sign of the weakening of the ideological structure of this movement. In order to explain and clarify the error of their interpretive votes, it is necessary to deal with the interpretive approach of Salafiyyeh. Understanding the interpretation methods and choosing the right methods and how to use the hadiths in the right way is one of the important goals of this research. One of the most important findings of this research is that the Salafists consider themselves to adhere to the sayings of the Companions and followers in the interpretation of the verses of the Qur'an, including the verses of the vision of God. According to them, reason has no place and they don't value it. Salafis constantly insist on the appearance of verses, whose interpretive structure is hadiths. Their appearance orientation and fixation on the appearance of the Qur'an is one of the main factors of the weakness of their method. This article has been compiled with a descriptive-analytical method and referring to authentic books, in order to explain in detail, the reasons and critique it from within the Qur'anic verses and hadiths

کلیدواژه‌ها [English]

  • Salafism
  • Tafsir
  • Tafsir approach
  • Vision verses
  • Intellect
ابن‌شاذان، فضل. (1351). الإیضاح. به کوشش جلال‌الدّین محدث. تهران: دانشگاه تهران.
ابن‌طاووس، علی‌بن موسی. (1377). إقبال الأعمال. تحقیق جواد القیومی الإصفهانی. قم: مرکز النشر التابع لمکتب الأعلام الإسلامی.
استادی، کاظم. (1399). ض. آیة ابتلای ابراهیم در تفاسیر کهن شیعی و مسألة امامت. مخطوط. قم: کتابخانة رضا استادی.
ـــــــــــــــــ . (1399). ط. روایات ذیل آیة ابتلای ابراهیم و مسألة امامت. مخطوط. قم: کتابخانة رضا استادی.
ـــــــــــــــــ . (1400). «معرفی و بررسی کهن‌ترین نسخة خطی الغیبه منسوب به نعمانی». انتظار موعود. د 21. صص 75ـ109.
ـــــــــــــــــ . (1400). چ. «بازشناسی مؤلف کتابی که المسترشد خوانده می‌شود». پژوهش‌های قرآن و حدیث. د 54. ش 2. صص 269ـ293.
ـــــــــــــــــ . (1401). ص. «مأخذشناسی توصیفی آثار جدید دربارة آیة امامت ابراهیم(ع) (آیة 124 سورة بقره)». دانش‌ها و آموزه‌های قرآن و حدیث. س 5. ش 17. صص 83ـ109.
اسماعیلی، مهران و ربابه نبی‌اللّهی. (1397). «بررسی تطبیقی تفسیر کلامی آیات امامت در تفاسیر اثناعشریه و زیدیه تا پایان دورة آل‌ بویه». آیینة معرفت. ش 54. صص 63ـ79.
انصاری، حسن. (1388). «تبارشناسی کتاب بصائرالدرجات و نویسندة آن». کتاب ماه دین. ش 143. صص 61ـ71.
بحرانی، سیدهاشم. (1415 ق.). البرهان فی تفسیر القرآن. تهران: بعثت.
توره، یوسف. (1388). «بررسی تطبیقی واژة امام در آیة ابتلاء». طلوع. س ۷. ش 27. صص 41ـ64.
جاحظ، عمروبن بحر. (2002 م.). رسائل الجاحظ: الرسائل السیاسیه. به کوشش علی ابوملحم. بیروت: دار و مکتبة الهلال.
جباری، محمدرضا. (1384). مکتب حدیثی قم. قم: کنگرة بزرگداشت حضرت فاطمه معصومه(س).
حلی، حسن‌بن یوسف. (1413 ق.). الباب الحادی عشر. قم: مکتبة العلاّم.
حویزی، عبدعلی‌بن جمعه. (1383 ق.). تفسیر نور الثقلین. نجف: مطبعة العلمیة.
ــــــــــــــــــــــــــــــــ . (1415 ق.). تفسیر نور الثقلین. قم: اسماعیلیان.
خان‌ صنمی، فاطمه. (1391). تحلیل رتبة امامت در آیة ابتلاء (آیة 124 سورة بقره). پایان‌نامة کارشناسی ارشد به راهنمایی فتح‌الله نجارزادگان. قم: دانشکدة علوم حدیث.
خصیبی، حسین‌بن حمدان. (1377 ق.). الهدایة الکبری. بیروت: مؤسسة البلاغ.
ربانی ‌گلپایگانی، علی. (1384). «آیة ابتلای ابراهیم». کلام اسلامی. ش 54. صص 21ـ34.
شوشتری، محمدتقی. (1401 ق.). الأخبار الدخیله. تهران: مکتبة الصدوق.
ـــــــــــــــــــــــــ . (1411 ق.). قاموس الرجال. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
صدوق، محمد‌بن علی. (1376). الأمالی. تهران: کتابچی.
ـــــــــــــــــــــــــــ . (۱۳۷۹ ق.). معانی الأخبار. قم: جامعة مدرسین.
ـــــــــــــــــــــــــــ . (بی‌تا). عیون الأخبار. تهران: جهان.
ـــــــــــــــــــــــــــ . (1395 ق.). کمال الدین و تمام النعمه. تهران: اسلامیه.
صفار، محمدبن حسن. (بی‌تا). بصائر الدرجات. تهران: مؤسسة الأعلمی.
صفری فروشانی، نعمت‌الله. (1384). «حسین بن حمدان خصیبی و کتاب الهدایة الکبری». حکمت و فلسفة اسلامی. ش ۱۶. صص 15ـ46.
طبرسی، أحمد‌بن علی. (1403 ق.). الإحتجاج. تعلیق السید محمدباقر الخرسان. مشهد: المرتضی.
طبرسی، فضل‌بن حسن. (1408 ق.). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار المعرفه.
طبری، محمدبن جریر. (۱۴۱۵ ق.). المسترشد. تهران: الثقافة الإسلامیة.
عاملی، محمدبن حسن. (1409 ق.). وسائل الشیعه. قم: مؤسسة آل ‌البیت(ع)‌.
عظیمی، عسگر و عزالدّین رضانژاد. (1390). «امامت در قرآن از منظر محقق طوسی و فاضل قوشچی». اندیشة نوین دینی. پیاپی ۲۴. صص 9ـ34.
غلامی، اصغر. (1386). «مفهوم امامت در پرتو آیة ابتلای حضرت ابراهیم(ع)». سفینه. ش 17. صص 115ـ139.
فیض کاشانی، محمد. (1406 ق.). الوافی. اصفهان: مکتبة الإمام أمیرالمؤمنین علی(ع).
ــــــــــــــــــــــــــ . (۱۳۴۹). الأصول الأصلیه. به کوشش جلال‌الدین محدّث. تهران: دانشگاه تهران.
قمی مشهدی، محمد. (1368). کنزالدقائق. تهران: انتشارات وزارت ارشاد.
کلینی، محمدبن یعقوب. (۱۳۶۳). الکافی. تهران: دار الکتب الإسلامیه.
مجلسی، محمدباقر. (۱۴۰۳ ق.). بحارالأنوار. بیروت: مؤسسة الوفاء.
مدرسی طباطبایی، حسین. (1394). مکتب در فرایند تکامل. ترجمة هاشم ایزدپناه. تهران: کویر.
مغربی، نعمان‌بن محمد. (۱۴۱۴ ق.). شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار علیهم‌السلام. قم: جامعة مدرسین.
مکارم شیرازی، ناصر. (۱۳۸۰). تفسیر نمونه. تهران:‌ دار الکتب الإسلامیه.
موسوی، محمدحضرت و محمود سرمدی. (1380). «بررسی امامت در قرآن از منظر امامیه». پایان‌نامة کارشناسی‌ ارشد دانشگاه الهیات جامعة المصطفی العالمیه.
نجفی یزدی، سید محمد. (۱۳۸۵). «اعجاز ائمه(ع) و روایات مربوط به آن (نقد مقالة «حسین‌بن حمدان خصیبی و کتاب الهدایةالکبری» ۱). حکمت و فلسفة اسلامی. ش ۱۸. صص 121ـ162.
نعمانی، محمدبن ابراهیم. (1397 ق.). کتاب الغیبه. تحقیق علی‌اکبر غفاری. تهران: نشر صدوق.
نوری، میرزاحسین. (۱۴۰۸ ق.). مستدرک الوسائل. بیروت: مؤسسة آل ‌البیت لإحیاء التراث.
نیل‌ساز، نصرت و صدیقه ملک‌لو. (1396). «جریان‌شناسی تفاسیر فریقین نسبت به آیة 124 سورة بقره در مسألة امامت». مطالعات قرآن و فرهنگ اسلامی. ش 1 (3). صص