نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

چکیده

پل تیلیخ خداوند را نه یک وجود، بلکه خود وجود و اساس وجود می‌داند و بر اساس این فرض که خداوند کاملا متعالی و فراتر از بشر است، امکان هرگونه سخن گفتن حقیقی از خداوند را منتفی می‌داند؛ وی صفات و اسمائی را که به خداوند نسبت داده می‌شود، صرفاً نمادهایی می‌داند که اشاره‌ی حقیقی به خداوند نداشته و تنها راه‌هایی برای مواجهه با امر قدسی هستند. در سنت عرفان اسلامی نیز عارفانی چون امام خمینی دیدگاهی خاص پیرامون کیفیت سخن گفتن از خداوند دارند که باید به صورت مستقل در ضمن زبان دین بررسی شود؛ این دیدگاه از جهاتی به دیدگاه پل تیلیخ شباهت داشته و از جهاتی هم با آن متمایز است؛ امام خمینی معتقد است مرحله‌ی غیب الغیوب ذات الهی، کاملا متعالی و فراتر از بشر است و بشر در این مرحله، هیچ صفتی را نمی‌تواند به خداوند نسبت دهد؛ در عین حال، تنزّه الهی مانع این نمی‌شود که انسان بتواند در مقام واحدی، راجع به خداوند سخن گفته و تمام صفات و اسماء کمالی را به خداوند نسبت دهد. این مقاله با هدف مقایسه‌ی بین دیدگاه پل تیلیخ و نظریه‌ی عرفانی امام خمینی پیرامون زبان دین، ضمن استفاده از روش تحلیلی و تطبیقی، وجوه اشتراک و تفاوت این دو نظریه را بررسی کرده و نهایتاً برتری‌ها و مزایای دیدگاه عرفانی امام خمینی نسبت به دیدگاه پل تیلیخ را نشان می‌دهد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

A Comparative Study of the View of Paul Tillich and Imam Khomeini on Religious Language

نویسنده [English]

  • Seyyed Jaaber Mousavirad

Assistant Professor, Department of Islamic Philosophy and Theology, Faculty of Theology and Islamic Knowledge, Allameh Tabataba'i University, Tehran, Iran

چکیده [English]

Paul Tillich holds that God is not a being, but "being itself" and "the foundation of being". Given the transcendence of God, he negates the possibility of any sort of speaking of God. He maintains that the attributes and names attributed to God are only symbols do not refer literally to God, but they are only ways to encounter with God. In the Islamic tradition, some mystics like Imam Khomeini has a particular view on the quality of speaking of God which must be reviewed independently. This view is, to some extent, similar to Paul Tillich's view, as it has some distinctions with it. Imam Khomeini holds that the hidden aspect of the essence of God is entirely transcendent, and no one can attribute any property to God in this level. Meanwhile, transcendence of God does not prevent us from speaking of God in another level called the al-Vahediat. In this level, humans can speak of God and attribute names and properties to God. Imam Khomeini believes that his view is a level between two extremes of not- speaking (al-Ta'atil) and anthropomorphism. Thus, he advocates this view according to the principles of theoretical mysticism.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Imam Khomeini
  • Paul Tillich
  • Religious Language
  • God
  • Mysticism
منابع
ابن ابی­جمهور. محمد بن زین­الدین. (۱۴۰۵). عوالی اللئالی. قم: دار سید الشهداء.
امام خمینی. (۱۳۷۶). مصباح الهدایه. تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
______. (۱۳۶۸). شرح دعاء السحر. تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
______. (۱۳۸۱). تقریرات فلسفه. تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
______. (۱۳۷۸). آداب الصلاه.تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
ایلخانی، محمد. میرهاشمی، سید مهدی. (۱۳۸۸). زبان نمادین از دیدگاه پل تیلیش. پژوهش‌های فلسفی.  شمارۀ۲۱۰. صص ۱-۲۶.
تیلیخ، پل. (۱۳۷۶). الهیات فرهنگ. ترجمه مراد فرهادپور و فضل الله پاک نژاد. تهران: طرح نو.
حسینی، مریم سادات. (۱۳۹۶). نمادین‌انگاری زبان قرآن با تاکید بر دیدگاه پل تیلیش. فصلنامه نقد کتاب قرآن و علوم دینی. ۱۲. صص ۱۶۵-۱۸۲. ؟
حسینی طهرانی، سید محمد حسین. (۱۴۳۲). توحید علمی و عینی. مشهد: انتشارات علامه طباطبائی.
شریف رضی. (۱۴۰۴). نهج البلاغه. صبحی صالح. قم: هجرت.
صدوق، محمد بن علی. (۱۳۹۸). التوحید. قم: جامعه مدرسین.
قمی، قاضی سعید. (۱۴۱۵ ق). شرح توحید الصدوق. قمی. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد.
قیصری، داوود. (۱۳۷۵). شرح فصوص الحکم. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
کلینی، محمد بن یعقوب. (۱۴۰۷)َ. کافی. تهران: دارالکتب اسلامیه.
مجلسی، محمد باقر. (۱۴۰۴ ق). بحارالانوار. بیروت: موسسه الوفاء.
هادسون، ویلیام. (۱۳۸۸). لودویک ویتگنشتاین ربط فلسفه او به باور دینی.چ اول. تهران: نگاه معاصر.